Soms gaat het in een traject niet alleen over de stress van de hond, maar ook over wat die stress met jou als mens doet. Dit verhaal werd met ons gedeeld door een van onze vroege klanten. Zij startte met haar hond in een halfjaartraject, maar dat traject werd vroegtijdig beëindigd na een van de moeilijkste beslissingen die je als eigenaar kunt nemen: herplaatsen.
Wat vaak ontbreekt in gesprekken hierover, is begrip. Begrip voor het feit dat je omgeving het niet altijd snapt : “het is toch maar een hond?” . En dat herplaatsen al snel wordt gezien als falen, als niet genoeg je best doen. Alsof liefde, inzet en verantwoordelijkheid altijd zichtbaar zijn aan de buitenkant. Maar wat je ziet van buitenaf, is zelden het hele verhaal. En oordelen, zonder dat volledige verhaal te kennen, kan meer schade aanrichten dan we soms beseffen.
We delen dit verhaal niet om te choqueren of om het onnodig zwaar te maken, maar omdat dit óók de realiteit is van leven met een hond die veel stress ervaart en van de stress die dat terug kan leggen bij de mensen eromheen. Het is een lang verhaal, en bewust niet ingekort. Juist om het zo eerlijk mogelijk weer te geven wat er allemaal omgaat in iemand die dag in, dag uit probeert het juiste te doen voor een hond met complexe behoeftes.
We zijn haar enorm dankbaar dat ze dit zo open heeft willen delen. Hopelijk biedt het herkenning, verzachting en misschien zelfs een beetje opluchting. Want als dit verhaal één ding mag laten zien, dan is het dit: je bent niet alleen.
Ik wilde alleen maar koekjes bakken.
Maar, je hebt de ingrediënten niet in huis om koekjes te kunnen maken.
Zo veel dingen heb je niet eens nodig; een beetje bloem, suiker, boter. Misschien een ei. Dan ga je toch naar de supermarkt? De ingrediënten halen die je nodig hebt?
Nee, bedenk je. Ik kan niet zomaar de deur uit.
Daar sta je dan, aan je aanrecht, je ogen uit je hoofd te huilen, op het randje van een paniekaanval. Omdat je graag koekjes wilt bakken, maar niet alles in huis hebt, en ook niet zomaar de deur uit kunt om dat even te gaan halen.
Natuurlijk gaat het niet alleen om de koekjes, het zit dieper. Heel veel dieper.
Je bent moe, je voelt je schuldig, je bent emotioneel een wrak en je weet dat er nu echt wat moet gaan veranderen.
Je leeft met een reactieve, herplaatste hond.
Je hebt een fijne relatie, een fijn huis (zelfs met een tuintje!), een leuke baan. Je kunt af en toe dingen buiten de deur doen, wat wil een mens nog meer? Op een bepaald moment lijkt het jullie leuk om wat extra gezelligheid en reuring in huis te hebben, dus jullie gaan een beetje rondkijken voor een hond.
Jullie willen geen pup, maar het liefst eentje uit een asiel, een die een tweede kans verdient. En al snel komen jullie haar tegen. Een jonge hond van 1,5 jaar, met hele, hele, héle grote oren. Ze heeft iets wat je raakt, wat je intrigeert, iets waardoor ze in je achterhoofd blijft zitten.
Jullie gaan bij haar langs en je ziet een overenthousiaste, iet wat lompe, maar vooral hele lieve hond.
Wat jullie ook opvalt is dat ze daar niet goed verzorgd wordt. Ze is graatmager en jullie wordt verteld dat ze bijna 24/7 in een bench zit. Onder andere vanwege de katten, daar kan ze echt niet mee samenleven. Ze gaat achter de katten aan, en die vluchten op hun beurt naar boven toe om die gekke, jonge hond te ontwijken. De onderlinge spanning tussen de mensen in dat huis is te voelen, en je merkt dat ze de hond liever kwijt zijn dan rijk.
Dus wat doe je, je gaat er niet nog een nachtje over slapen, maar je neemt haar mee. Want je ziet, daar kan ze echt geen moment langer blijven.
Jullie merken bij thuiskomst al snel dat ze een rugzakje heeft. Hoe beter je haar leert kennen, hoe meer je erachter komt dat ze niet alleen een rugzakje heeft, maar ook een hutkoffer. En een verhuiswagen. En een opslagunit. Helemaal volgestopt met negatieve ervaringen die ze in haar korte leventje heeft opgedaan, waarvan ze niet heeft geleerd hoe ze daar mee om moet gaan.
En, zoals elke hond zou doen, heeft ze daar zelf een creatieve oplossing voor bedacht om haarzelf te beschermen. Ze heeft een muurtje om zich heen gebouwd.
Ze komt van de straat uit Griekenland en waarschijnlijk is ze daar veel te vroeg haar moeder kwijt geraakt. Ze is met zes maanden naar Nederland verhuisd en ze is gelijk blootgesteld aan allemaal nieuwe prikkels; een gezin met drie kinderen, een andere hond, twee katten, en dat samen in een rijtjeshuis waar ook nog allemaal vreemde honden in de buurt wonen… Het is voor een mens al enorm veel om te bevatten, laat staan voor een hond die geen taalbeheersing heeft zoals wij dat kennen.
En in dat nieuwe huisje heeft ze helaas niet de zorg en begeleiding gekregen waar ze behoefte aan had. Door al deze ervaringen vertrouwt ze nog weinig mensen, en heeft ze moeite met de wereld om haar heen. Ze heeft verlatingsangst, is reactief en haar darmstelsel is niet op orde. Ook heeft ze last van baknijd, want ja, wie weet wanneer je op straat weer wat te eten kunt vinden.
Dus wat doe je, jullie gaan samen met haar aan de slag.
De basiskennis beheersen jullie een beetje, dus jullie maken bewuste keuzes om bijvoorbeeld niet te gooien met een balletje, jullie laten haar gerust drie kwartier aan dat grasplukje snuffelen als ze daar behoefte aan heeft, en jullie proberen in het begin niet te veel honden te introduceren om te voorkomen dat ze te overprikkeld raakt. Wat trouwens best lastig is in een dorp waarvan het lijkt alsof meer dan de helft van de bewoners een hond heeft.
Toch is het altijd leerzaam om een frisse blik van buitenaf te hebben, dus jullie gaan een proeflesje doen bij een hondenschool die bekend staat om het helpen van allerlei soorten honden, ook die met een rugzakje. Na één les hoor je eigenlijk niets meer van ze. Je zoekt nogmaals contact, omdat de oefeningen die je van haar hebt meegekregen niet lijken aan te slaan. Uiteindelijk komt de respons dat ze vindt dat deze hond niet lijkt te reageren zoals alle andere honden, dus dat dat wel heel erg lastig is. En jullie doen eigenlijk alles al zoals ze zelf ook zou doen, en dat lijkt niet te werken.
Met andere woorden, deze hond is te moeilijk en zal niet snel een overtuigend positief resultaat geven. En ja, het levert wel geld op, maar dat kost natuurlijk te veel tijd en staat in de weg van 34 andere honden die je in de tussentijd met goed resultaat zou kunnen helpen, en waar je positieve reviews van kan ontvangen, toch? Zolang je succespercentage maar hoog blijft.
Daarna vraag je hulp van een gedragstherapeut, en die helpt je met heel veel geduld en begrip om je hond lichamelijk weer gezond te krijgen. Eerst het lichaam op orde, daarna gaan we werken aan haar gedrag.
Je kiest niet voor budget brokken van de lokale buurtsuper, maar je kiest voor vers vlees, afgewisseld met complete maaltijden. Zonder granen en suikers, en met extra toegevoegde vitamines en mineralen wat haar darmflora ondersteund. Je geeft haar allerlei supplementen als aanvulling op haar voer. Even serieus, ze eet beter dan dat jullie zelf eten… Tussendoor krijgt ze ook nog een kuurtje om de wormen uit haar darmen weg te halen.
En je ziet je hond lichamelijk helemaal opbloeien! Ze komt op een gezond gewicht, haar spieren ontwikkelen zich, haar vacht begint te glimmen, er straalt rust uit haar ogen en je ziet dat ze beter in haar vel zit. Het is niet meer een mager scharminkel
(dank onbekende meneer uit het park die vond dat hij deze observatie zonder enige gêne even met ons kon delen), ze is een goed gespierde hond geworden!
Lichamelijk gaat het beter met haar, maar de geestelijke stapjes zijn een grotere uitdaging. Ze vertrouwt jullie ondertussen volledig maar heeft het tot haar persoonlijke missie gemaakt om alles en iedereen op afstand te houden, voor haarzelf en voor ons (sorry meneer de glazenwasser, ze kan inderdaad best hard blaffen als ze nerveus is).
Tja, die grote boze buitenwereld blijft toch echt wel een dingetje.
En dat concept ‘alleen thuisblijven’? Nee, dat geeft te veel paniek en stress.
Omdat je probeert haar zo goed mogelijk te helpen, regelen jullie dat ze vier dagen per week voor een paar uurtjes met een van jullie mee naar werk kan. Zo hoeft ze nog niet alleen thuis te blijven. De ander komt haar direct ophalen als deze klaar is, het gaat gelukkig maar om een paar uurtjes.
Soms gaan die paar uurtjes goed, en soms gaat het niet zo goed en wordt er een update gedeeld dat het niet zo’n goede dag is.
En dat is stressvol, voor iemand die op werk 120% wilt leveren, maar afgeleid wordt omdat er een hond op de achtergrond zit te jammeren en te piepen. Dan kan ze niet snel genoeg opgehaald worden zodat je je kunt focussen op je werk.
En voor de ander is het ook lastig, omdat die weet dat je echt nog iets moet afmaken én het nog even duurt voordat je dag erop zit en je weg kunt van je werk.
Maar, zodra je weg kunt van werk haal je direct de hond op, ga je lekker ergens wandelen, en dan naar huis.
Je wandelt niet meer in je eigen omgeving, maar zoekt op advies het buitengebied op om lekker rustig, zonder al te veel prikkels, te kunnen wandelen.
Ondanks dat je in een klein dorpje tussen de weilanden woont, met op loopafstand een groot, groen park waar je heerlijk langs velden en het water kunt lopen, merk je dat daar te veel prikkels zijn en dat ze er gestresst van wordt. Want, net als dat jij daar graag loopt, loopt het halve dorp daar graag met hun enthousiaste, stuiterende viervoeters.
En even ‘off the record’, dan loop je daar met een reactieve hond, en doe je er alles aan om jouw hond zo goed mogelijk te begeleiden en te ondersteunen met alle prikkels om haar heen… Dan maakt jouw omgeving het je moeilijk.
De meeste hondeneigenaren interesseert het kennelijk dus helemaal niets als jij aangeeft dat jouw hond ruimte nodig heeft.
Er zijn zoveel hondeneigenaren die hun niet-aangelijnde, ongeleide projectiel alle kanten op laten schieten, zonder maar naar ze om te kijken. Ik noem maar iets als een aanlijnplicht in de meeste wandelgebieden?
“Maar die van mij doet nooit wat.”, “Ze doet niets hoor, ze wil alleen maar spelen”, of “Hij komt alleen even snuffelen hoor”
Ik snap dat je dat zegt, maar zie je de houding die mijn hond nu aanneemt? En de vele signalen die mijn hond nu afgeeft? Snap je dat als ik jou vraag of je jouw hond naast je wilt houden, ik daar een goede reden voor heb?
Gefeliciteerd, ik ben heel blij voor je dat jouw hond geen vlieg kwaad doet en alleen maar wilt spelen! Maar deze interactie geeft mijn hond even heel veel stress.
Maar dat interesseert jou niets zo te zien.
Deze hond geeft heel duidelijk een grens aan dat dit haar even te veel wordt. En waar wij haar proberen te laten zien dat wij die grens respecteren en er andere keuzes mogelijk zijn dan haar primitieve reactie om uit te vallen, is alles wat we tot dat moment bereikt hebben volledig voor niets geweest, omdat jij jouw hond niet eventjes bij je wilt houden.
En dan als kers op de taart nog even een opmerking naar ons toe slingeren dat we daar niet horen, onze hond vals is, we haar moeten opvoeden en op moeten rotten? En bedankt.
Dus voor elke wandeling kies je op advies ergens een rustig buitengebied, en hoop je maar dat je niet te veel anderen tegen komt. Eigenlijk is dat van de zotte, dat jullie niet meer ontspannen in je eigen buurt kunnen lopen, en dat jij uit moet wijken om de rust op te zoeken. Maar je doet het voor het welzijn van jouw hond.
Zo dan kan ze in alle rust lekker snuffelen en speuren, want dat vínd ze toch leuk!
Na het wandelen ga je lekker naar huis! Dan ben je thuis. En dan.
Je gaat soms lekker met haar aan de slag, want ze is heel erg leergierig en zó ontzettend slim! Dus je gaat met haar oefenen.
Zo slim als ze is merk je dat de verbale basisvaardigheden er al zo snel inzitten, dat je haar ook leert te reageren op non-verbale signalen zoals handgebaren en lichaamstaal. Ze speurt en detecteert er op los, reageert foutloos en met volle concentratie op de verbale en non-verbale cues die je geeft en ze leert dat ze netjes op haar plaats kan blijven wachten totdat je zegt dat ze mag eten. Dat is best knap voor een hond met baknijd!
Maar zoals eerder al aangegeven, een hond heeft ook rust nodig, veel rust nodig, om alles wat ze gedaan of geleerd hebben te kunnen verwerken.
En wat ga je dan zelf doen?
Allereerst zorg je dat je thuis zo prikkelarm mogelijk maakt, zodat ze inderdaad kan slapen, haar rust kan pakken, alle prikkels kan verwerken en daarmee de rust in zichzelf kan vinden.
Met iemand afspreken om ergens een drankje te doen is lastig, want je kunt je hond niet meenemen, daar zijn veel te veel prikkels, zeker als ze de omgeving nog niet kent.
Maar omdat je weet dat je hond rust nodig heeft, wil je ook niet te vaak mensen bij jou thuis ontvangen, omdat de stress van nieuwe situaties en gekke mensen in huis ook zó erg in dat lijfje blijft hangen dat ze drie dagen daarna haarzelf nog steeds in de weg zit. Los van de effecten dat dat op haar stoelgang kan hebben…
En, alleen blijven was dus ook geen succes. Ze begint te blaffen, te piepen en te jammeren alsof haar leven er vanaf hangt. Dat de buren dat kunnen horen, daar hebben jullie je ondertussen maar bij neergelegd.
Doosjes Merci met een handgeschreven briefjes door de brievenbussen doen, doet wonderen trouwens.
Maar het meest vervelende is dat ze de dagen erna zo van al die prikkels last blijft hebben, dat je haar dat ook niet aan wilt doen.
Want dan lukt het haar niet meer om haar rust te vinden, wil ze niet slapen (terwijl het slapen juíst is wat ze nodig heeft om bij te trekken), zit ze haarzelf in de weg en probeert haar prikkels op een andere manier te lozen; rijgedrag, achter haar eigen staart aangaan, in het ergste geval haar knuffels een make-over geven omdat ze niet weet wat ze met al die overtollige energie aan moet.
Dus dan blijven jullie maar zo veel mogelijk met haar thuis en ga je thuis dingen zoeken om jezelf te vermaken. Een boek lezen, een spelletje spelen, een filmpje kijken of een serie kijken.
Jullie hebben jullie roosters zo veel mogelijk om elkaar heen gepland zodat zij zo vaak mogelijk gewoon lekker thuis kan blijven, maar jullie zorgen ook dat er af en toe momenten zijn dat jullie samen vrij zijn. Niet zodat je samen iets leuks kan doen, maar zodat een van jullie langs kan op de verjaardag van je neefje, nichtje, oom, tante, ouders, of een drankje kan doen met vrienden, of even langs het tuincentrum kan om een nieuwe plantenbak te halen, of even boodschappen kan doen.
En de ander blijft dan thuis bij de hond.
Maar al die streaming platforms heb je nu al een stuk of zeven keer uitgespeeld en ook je boekenkast ben je al drie keer door geweest. Want dit is niet even een weekje of twee. Nee, dit is anderhalf jaar zo.
Dus welke opties heb je dan nog? Je kunt koekjes gaan bakken… Maar dan was er iets met ingrediënten in huis hebben, of niet?
De gedragstherapeut die jullie tot nu toe heeft geholpen, heeft er voor gezorgd dat jullie hond lichamelijk weer helemaal op orde is. Alleen, jullie merken dat de overige uitdagingen die jullie hond heeft, toch echt wel een té grote uitdaging blijken.
Want de adviezen die er gegeven worden, lijken niet altijd de uitwerking te geven waar je op gehoopt hebt. Jullie kennen de hond ondertussen zo goed, dat je al snel instinctief aanvoelt welk advies je beter wel of niet op kunt volgen.
Daarbij kijken jullie vooral naar wat de hond aangeeft, wat zij laat zien, en hoe dat op jullie over komt. Voelt het goed, of voelt het niet goed.
Ze zeggen ook vaak dat een dier, een hond, een spiegel kan zijn van jezelf. Dat je hond reflecteert waar jij mee zit, of reageert op hoe jij je voelt.
Natuurlijk kan het dan ook logisch klinken dat de gedragstherapeut kijkt naar hoe jullie zelf in jullie vel zitten. Maar wat is dat confronterend, als je te horen krijgt dat de kans groot is dat je jouw hond niet verder kunt helpen omdat er zelf te veel blokkades uit het verleden aanwezig zijn. Dat je daar zelf eerst mee aan de slag kunt voordat je verder kunt met het helpen van je hond. Dan stort je wereld wel even een beetje extra in.
Mensen vragen wel eens waarom je zo veel tijd en energie in jouw hond steekt. “Het is toch geen kind van je”. Nee, klopt. Maar weet je dat het wel zo kan voelen?
Je neemt een beestje in huis, je leert alle gewoontes van dat beestje kennen, je leert waar ze blij van wordt en waar ze chagrijnig van wordt. Je leert dat ze de schijterij krijgt van het eten van varken en zalm, maar dat ze begint te kwijlen als ze alleen al een gedroogde haring ruikt.
En je neemt uiteraard ook de verantwoordelijkheden voor dat beestje. Je zorgt dat ze goed te eten en te drinken krijgt, dat ze medische zorg krijgt als dat nodig is en dat ze zich comfortabel voelt in een omgeving die eigenlijk helemaal niet natuurlijk is voor haar.
Maar jullie merken toch dat je zelf te kort schiet in wat jullie voor haar kunt betekenen en de tijd en aandacht die jullie haar kunnen geven.
Je gaat allerlei dingen online lezen over wat je wel ‘moet’ doen en wat je niet ‘moet’ doen. En alles en iedereen spreken elkaar zo enorm tegen.
Je komt op een punt dat je alle hulp accepteert die je kunt krijgen, en je hebt er ook echt alles voor over om haar te helpen.
Je probeert andere technieken (soms een beetje ‘out of the box’ en ‘niet volgens het boekje’ maar hé, als het werkt…) en staat open voor adviezen en handreikingen uit je omgeving.
Via via word je in contact gebracht met een andere gedragstherapeut, die er gelukkig voor open staat om te helpen. Iemand die met begrip naar je luistert, die je keihard vertelt dat het een lastig traject gaat worden, en dat ze nooit de lobbes zal worden die je soms in andere huishoudens ziet, maar dat er zeker stapjes gemaakt kunnen gaan worden. Maar, het wordt een enorm zwaar traject waar we heel veel tijd een aandacht in moeten steken om het een poging tot verbetering te kunnen geven.
Om als voorbeeld te geven, tot dat moment sloeg ze al aan als een andere hond op een afstand van ruim 200 meter was. De kans dat die afstand ooit nul zou worden, was… nihil. Maar we mochten onszelf oprecht prijzen als we die afstand zouden kunnen halveren.
Het gesprek is reëel, maar geeft direct al concrete handvatten waar we mee aan de slag kunnen. En wat is dat eerste moment dat je met elkaar naar buiten gaat confronterend, dat ze eigenlijk alles laat zien wat je in het gesprek daarvoor hebt uitgelegd waar jullie met haar tegen aan lopen. Aan de andere kant, de therapeut kan nu met eigen ogen zien dat er geen woord aan gelogen is…
We spreken af een halfjaar-traject in te gaan, waarbij we wekelijks op afstand feedback zullen krijgen.
Drie maanden houden jullie dat vol, en je moet toegeven… Dankzij de zorgvuldige, geduldige, begripvolle hulp met duidelijke feedback en heldere doelen om aan te werken, maakt ze oprecht stappen! Zie je wel, ze kan het wel! Weliswaar kleine stapjes, maar elk stapje is er een.
Na drie maanden hebben jullie weer een afspraak en komt er een twistpunt op tafel. Jullie potjes zijn leeg, de energie is op en de spaarrekening begint ook een aardig dieptepunt te bereiken. Hoelang kunnen jullie nog verder.
Het niet alleen thuis kunnen blijven breekt jullie het meest op, dus jullie besluiten van doel te veranderen. In plaats van te oefenen met haar reactiviteit buiten, gaan jullie aan de slag met het alleen thuis kunnen blijven. En ook daar komt met de goede begeleiding langzaam verandering in. Nogmaals, kleine stapjes..!
Jullie lopen ondertussen op jullie tandvlees, proberen aan het einde van de maand de eindjes op wat voor manier nog aan elkaar te knopen, en jullie gaan door tot verder dan jullie eigenlijk aankunnen. Collega’s worden gek van jullie als ze vragen hoe het met je gaat, en je weer eens in tranen uitbarst. Maar opgeven willen jullie nog niet.
Want in huis is ze zó lief..! Ze is leergierig, ze is slim, ze is van mening dat ze een schoothond is (ook al weegt ze 30kg) en ze kan speuren als de beste. Als je wat voor haar verstopt, heeft ze het in no-time gevonden. Wie weet als je dat met haar verder zou kunnen ontwikkelen… Zou ze misschien een speurhond kunnen worden die ingezet kan worden bij zoekoperaties van vermiste personen, dieren of weet ik het?
En ’s avonds komt ze heerlijk naast je op de bank liggen, zakken die ogen langzaam dicht en begint ze ongegeneerd te snurken als een bootwerker. Op haar rug, pootjes omhoog. Alsof er geen zorg in de wereld is.
Maar, dat verandert helaas nog steeds zodra je de grote boze buitenwereld instapt. En niet alleen is haar stressniveau een uitdaging, je krijgt ook regelmatig een serenade van een voorbijganger over je heen omdat jouw hond uitvalt, en daarom agressief is, vals is en niet in deze buurt hoort. Omdat je niet weet waar je mee bezig bent, en je maar ergens anders heen moet gaan met dat ongeleide projectiel en je je hond gewoon moet opvoeden. Je moet dit, je moet dat, maar dat wat jij doet is in ieder geval niet goed. Vinden zij dan.
Je slikt maar weer, probeert een glimlach op je gezicht te toveren en je loopt door. En het enige wat je denkt is, je moest eens weten wat haar geschiedenis is. Je moet eens weten wat voor mooie stappen ze al gemaakt heeft.
Jullie hebben een videodeurbel naast je deur hangen. Niet om te zien wie er allemaal voor de deur staan (voornamelijk pakketbezorgers en mensen met een verkooppraatje, want bezoek houd je zo veel mogelijk af om de prikkels te
minimaliseren). Die bel hangt er voornamelijk om de straat in te kunnen kijken voordat je met jouw hond de deur uitstapt. Loopt er niet al iemand? Want je wilt voorkomen dat jouw hond na de eerste stap over de drempel al uitvalt wanneer er een andere hond door de straat loopt.
Ook hebben jullie uitgevogeld wat de momenten zijn waarop er de minste honden in de buurt lopen, en dus de kans het grootst is dat jullie veilig van de voordeur naar de auto kunt komen.
Op elke hoek van elke straat kijk je voorzichtig om het hoekje, loopt er niet al iemand met een hond daar. Kan ik er ‘veilig’ doorheen, zonder dat jouw hond stress krijgt of de tegenligger je weer eens zo’n blik vol meningen en veroordelingen geeft. Of kan ik beter omdraaien en een andere kant op lopen? Of loop ik dan juist in een fuik en kom ik daar nog meer honden (of katten) tegen?
En je betrapt jezelf erop dat je deze alertheid zo eigen hebt gemaakt, dat je ook schichtig om je heen kijkt wanneer je je hond niet eens bij je hebt. Stom hè?
Dit alles vreet je op.
Tel daar nog eens bij op dat er ook gewoon nog dingen in jullie directe omgeving gebeuren. Met of bij vrienden en familie. Leuke dingen maar ook hele verdrietige dingen.
Oh, en je hebt allebei ook nog een fulltime baan waar je ook je best voor wilt blijven doen. Je hebt toch ook het geld nodig om je hond te kunnen voorzien van goed eten en supplementen. Want zeker bij een hond met uitdagingen kost dat niet niks.
En dan moet je ook nog ergens voor jezelf zorgen natuurlijk. Niet vergeten.
Er is maar een bepaalde hoeveelheid aan uitdagingen en ‘hobbels op de weg’ wat een persoon op zijn of haar bordje kan hebben.
En dan is het emmertje vol. En dan stroomt het over. Je gaat ver, je gaat echt heel ver, maar op een bepaald moment moet je je toch eerlijk gaan afvragen of dit nog wel werkbaar is. En misschien doe je te veel, dan kan ook. Maar wat zijn de alternatieven? Hoe zou het anders kunnen?
Daar sta je dan in je keuken aan het aanrecht. Je wilt koekjes bakken, maar je hebt niet alle ingrediënten in huis, en je kunt dus niet eventjes boodschappen gaan doen. En om nou de buurvrouw te appen en te vragen of zij misschien even op pad wilt gaan, dat gaat je dan net weer een stap te ver. Je verzint wel weer wat anders.
Er komt een punt dat jullie er niet meer omheen kunnen en met elkaar in gesprek gaan. Je praat heel veel, her en der piept er een traan tussendoor, en soms kom je in een complete paniekaanval terecht. En jullie lieve, gevoelige hond kruipt dan zonder rekening te houden met jouw grenzen zo in je aura, hup bij je op schoot, omdat ze merkt dat je even te veel emoties hebt en zij op haar manier heel erg graag wilt helpen.
Uiteindelijk komen jullie tot de conclusie dat dit niet zo verder kan. Hoeveel pijn het ook doet, hoeveel liefde je ook voelt voor die gekke, slimme, leergierige, grappige en lieve viervoeter. Zij die het zo heerlijk vindt om te speuren en om detectie te doen.
Als ze zich niet zo druk zou maken, zou ze een fantastische speurhond kunnen zijn die oprecht hele mooie dingen zou kunnen doen. Denk aan het speuren naar mensen of dieren, of het zoeken naar bepaalde stoffen.
Zou je haar dat maar gewoon kunnen vertellen, haar kunnen uitleggen.
Natuurlijk kan je tegen haar praten, en dan zit ze je met van die grote bruine ogen aan te staren alsof ze dwars je ziel in kijkt.
En ze wilt het zo graag zo goed doen, dat merk je aan alles. Maar als eenmaal die grote grijze stresswolk in haar koppie zit, is het zo wazig dat ze zelf ook niet meer weet wat voor of achter is.
En het enige wat wij dan kunnen doen is haar steunen, begeleiden, en door veel oefenen laten zien dat er op die momenten betere keuzes gemaakt kunnen worden. Dat er ook een ander alternatief is dan uitvallen. Dat de situatie een stuk minder eng is als ze haar aandacht en focus op ons richt, dat wij haar beschermen en dat het dan eigenlijk allemaal uiteindelijk toch wel meevalt.
En de enige manier hoe je dat kunt bereiken is door hele kleine stapjes, heel veel oefenen, en met veel geduld haar laten inzien dat er ook nog andere mogelijkheden zijn dan de versie die zij haarzelf heeft aangeleerd toen ze een pup was.
Ohja, en met heel veel kaas en worst.
Maar we kunnen haar dat alles niet meer geven, onze potjes zijn leeg.
Om heel eerlijk te zijn, je kunt jezelf niets kwalijk nemen. We hebben om hulp gevraagd, we hebben niet eindeloos doorgemodderd, we hebben er alles aan gedaan om haar te helpen. Alleen zijn we de juiste hulp te laat tegen gekomen.
Wie weet, als we deze hulp eerder hadden gekregen, hadden we misschien op een heel ander punt gestaan. Maar dat is achteraf makkelijk praten natuurlijk.
En dan maak je een keuze die je nooit had willen maken.
Jullie schrijven heel veel plekken aan, jullie zetten advertenties en jullie gaan met mensen een brok in de keel en het gevoel van een steen op de maag in gesprek. Jullie weten als de beste, ze is geen gemakkelijke hond, zeker niet voor mensen die geen ervaring hebben met herplaatste honden met een rugzakje. Want jeetje, die rugzak is enorm. Maar, ze is zó lief en zo enorm pienter.
Zijn er mensen die misschien toch ergens een mooi plekje weten waar zij terecht zou kunnen? Waar ze ondersteund kan worden om nog verder te groeien en te ontwikkelen? Die haar net dat stapje verder kunnen laten groeien om wel die grote boze buitenwereld aan te kunnen?
En gelukkig, die plek hebben we uiteindelijk gevonden. Maar het doet zo veel zeer, nu ze hier niet meer rond dendert.
Dat ze niet met haar zwiepende staart (die veel weg heeft van de wieken van een helicopter) bij de deur staat om je te begroeten. Dat ze niet meer met haar 30 kilo bij je op schoot kruipt omdat ze zo graag bij je wilt zijn. Dat ze niet meer ongegeneerd begint te kwijlen zodra je haar bak met eten voor haar neus zet. Dat ze niet meer de halve vloer onder water zet als ze aan het drinken is, omdat ze nog niet heeft uitgevogeld dat ze eerst het water door moet slikken voordat ze van haar bak weg loopt.
De gedragstherapeut zei dat je een soort van PTSS ontwikkelt, dat je echt weer moet leren hoe het is om te leven zonder een reactieve hond.
En echt waar, daar is geen woord aan gelogen.
De eerste dagen ben je aan het zoeken naar wat je met je tijd gaat doen. Want dan besef je pas hoeveel tijd je, met alle liefde die je in je had, aan deze hond hebt gegeven.
En dan bedenk je dat je zonder ergens rekening mee te hoeft houden, weer dingen kunt gaan plannen. Buiten de deur, wanneer jij wilt.
Of, dat je gewoon even boodschapjes kunt doen als je zin hebt om koekjes te bakken.
Maar het lucht ook wel op dat er niet meer een hond van 30kg aan de andere kant van de lijn hangt als ze weer iets gezien of geroken heeft wat een alarmbel bij haar laat afgaan.
Dat je niet meer op elke hoek van de straat over je schouder hoeft te kijken of daar niet een andere hond aan komt. Of een hardloper, of een tractor. Die zijn ook echt heel eng.
Of dat je gewoon weer zorgeloos de gordijnen aan de voorkant van je huis open kunt doen om naar je voortuintje te kijken, zonder dat er in huis een viervoeter gestresst raakt van die andere hond die langs het hekje loopt.
En dat je niet meer op scherp hoeft te staan zodra de hond van de buren blaft, of je een piepje of een geluidje hoort.
Het kost echt weken, en misschien wel maanden voordat dat weggesleten is.
Dan troosten wij ons maar met de gedachte dat we haar weg hebben gehaald van de plek waar zo werd belemmerd in haar ontwikkeling. Waar ze in een bench werd gestopt omdat ze te energiek was, of de katten te lijf ging. Waar ze niet de voeding heeft gekregen waar haar lijfje om schreeuwde.
Waar ze niet de onbezorgde pup kon zijn die in kleine stapjes de grote wereld mocht gaan ontdekken.
Dat we er alles aan hebben gedaan, en dat we haar een kans hebben gegeven op een beter leven. Dat ze nu verder mag groeien en haarzelf ontwikkelen op een prikkelarme plek met iemand die vanuit huis werkt, en die alle momenten van de dag kan aangrijpen om met haar te oefenen en verdere stapjes te kunnen zetten. Soms twee terug, en soms drie voorwaarts.
Echt, we missen haar enorm. We willen het liefst elke dag horen hoe het met haar gaat, of ze wel goed gegeten heeft, hoe haar ontlasting eruit zag en wat voor mooie stapjes ze vandaag gezet heeft.
Het voelt bijna als een rouwproces, terwijl ze gewoon verder mag leven, verder mag groeien en verder mag ontwikkelen!
We weten zeker dat we ooit onze harten weer open gaan stellen voor een andere viervoeter die ook een mooie gouden mandje verdiend. Ooit.
En mocht dat een viervoeter zijn die toch ook weer een rugzakje blijkt te hebben, zullen we met alle liefde daarmee aan de slag gaan. En dan weten we ook zeker bij wie we als eerste zullen aankloppen om ons daarin te begeleiden mocht dat nodig zijn.
En nu, als je me zoekt? Ik ben even in de keuken. Koekjes bakken.
